بالاترین عشق‌ها کدام است؟

بالاترین عشق‌ها و محبت‌ها، عشق مولا به عبد است و برترین تجلی این عشق، ماه مبارک و ضیافت الله است. ضیافتی که میزبان، خود را جزای میهمان قرار داده است؛ "الصَّوْمُ لِی وَ أنَا أجْزِی عَلَیه‏"[1]. چنان‌که آن یگانه معشوق هستی فرمود: "لَو یعْلَمُ الْمُدْبِرُونَ عَنِّی، كَیفَ إنْتِظَارِی لَهُمْ وَ شَوْقِی إلَی تَرْكِ مَعَاصِیهِمْ، وَ رِفْقِی بِهِمْ لَمَاتُوا شَوْقاً إلَی..."[2]. این، عالی‌ترین درجۀ عشق و محبت است که مولا به عبد می‌ورزد تا زیبایی‌ها و کمال و جمال خود را در قالب انسان فقیر و ضعیف که جز استعداد، چیزی نیست، ظهور دهد و این هیچ و فقر و نیاز مطلق را به غنای خود وصل کند. پس بشتابید که "فی‏ ذلِكَ فَلْیتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ"!

چه شکرهاست درین شهر که قانع‌شده‌اند

شاه‌بازان طریقت به مقام مگسی^[3]ا

برگرفته ازکتاب "سرّسحر"، ص29.

1- الكافی، ج4، ص63 : روزه، مال من است و خود، جزای آن هستم.

[2]- ميزان الحكمة، ج4، ص2797.

[3]- ديوان حافظ، نسخه‌ علامه قزويني و دكتر قاسم غني.