بصیرت درمان کوردلی

در طول تاریخ و بارزتر از همه در میدان کربلا، امتیاز آنان که در مسیر حق، پایدار ماندند، بر آنان که به شکلی منحرف شدند، بصیرت بوده است. یعنی تنها آنان که معرفت و بصیرت داشتند، می‌توانستند در غبار غلیظ فتنه‌ها و شبهات رگه‌های حق را از ورای مانور باطل تشخیص دهند و بر آن حقّی که تشخیص داده‌اند، استقامت کنند. اما سایرین یا اصلاً حق را تشخیص ندادند یا به حقّی که می‌دانستند، ملتزم نشدند. حتی عده‌ای امام حسین(علیه‌السلام) را می‌شناختند، دوست داشتند و قبول داشتند؛ مثل كوفی‌ها فریب زر و سیم را نخوردند، از مرگ و تهدیدها هم نترسیدند؛ اما با امام(علیه‌السلام) همراه نشدند! چرا؟ به دلیل بصیرت نداشتن و کوری دل نسبت به حقیقت، عدم تفقّه در دین، ماندن در سطح و ظاهر! آن‌ها دین را تنها سلسله‌ای از اعمال صوری می‌دیدند، در صورتی كه حقیقت دین، بسیار عمیق است و به زوایای ریز و درشت زندگی ناسوتی، ملكوتی و جبروتی یعنی فعل و صفت و اندیشۀ ما، کار دارد.

امام حسین(علیه‌السلام) برای آن‌ها، فرزند پیغمبر، فرزند حضرت زهرا(سلام‌الله‌عليها) و بندۀ بسیار خوب خدا بود. آنان عمق این مسئله را نفهمیدند که امام، واسطۀ فیض و مرتبط به خداست. نفهمیدند او هر كاری كند، خدایی است. فكر كردند خدا یك چیز می‌گوید، امام حسین(علیه‌السلام) چیز دیگر! فکر کردند خودشان می‌توانند همه چیز را تشخیص دهند؛ لذا نه با حسین‌بن‌علی(علیه‌السلام) مخالفت داشتند، نه دست بیعت به یزید دادند و نه در مثلث شومش با یزیدیان همراه شدند؛ فقط فکر کردند امام(علیه‌السلام) هم مثل هرکس دیگر ممکن است اشتباه کند؛ نفهمیدند جایگاه حسین(علیه‌السلام) در نزد خدا و پیغمبر(علیه‌السلام) غیر از جایگاه آن‌هاست و در برابر قیام امام(علیه‌السلام) سكوت كردند. چون بصیرت نداشتند و کوردل بودند؛ چیزی که خیلی از ما هم امروز درگیرش هستیم.

امروز سیستم و روحیۀ ما غربی شده و می‌دانیم كه این‌ فرهنگ، با دینِ ما سازگاری ندارد؛ اما چون بصیرت نداریم و چشم دلمان باز نیست، نمی‌توانیم با حقیقت و سرّ عباداتمان، خود را از این ورطه بیرون بکشیم؛ فكر می‌كنیم همین که صورت عبادات را به جا آوردیم، نتیجه‌اش را می‌گیریم؛ درحالی‌كه عبادات برای استفاده است، آن هم در همین دنیا، نه فردا! پس باید اثر سازندگی هر عبادت را همین جا در خودمان ببینیم. اگر ما بصیرت نداشته باشیم، حتی امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) هم بیاید کنارمان بنشیند، متوجه نخواهیم شد! سایر حضرات معصومین(عليهم‌السلام)، هرچند جامع نور الهی بودند، به اقتضای زمان، همه را ظهور ندادند. اما حضرت حجت(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) كل نور الهی را ظهور خواهد داد و نور او، نور تامّ رب است که "أشْرَقَتِ الأرْضُ بِنُورِ رَبِّها"^[1]؛ ولی آن کس كه به بصیرت دینی و تفقّه در دین نرسیده باشد، نمی‌تواند این نور را تشخیص دهد.

برگرفته از کتاب "بیراهه‌گمراهی"، فاطمه ميرزایی اهرنجانی، برگرفته از مقدمه و صفحات 35، 36 و 37.

[1]- سوره‌ زمر، آيه‌ 69: و زمين به نور پروردگارش روشن شد.