جوشن کبیر

از آداب شب قدر، خواندن دعای جوشن كبیر است. این دعا، آیینۀ وجود تك‌تك ماست و تمام این اسماء الهی، به ما تعلیمِ وجودی شده است، نه تعلیم ذهنی و علمی. لذا خواندن این دعا فقط برای آن نیست که اشك بریزیم؛ بلكه برای رسیدن به خدایی است كه جدای از ما نیست؛ "هُوَ مَعَكُمْ أینَ ما كُنْتُمْ"[1]. و اگر جز این فکر کنیم، یعنی خدا را جدای از خود بدانیم، شرك است! در درون همۀ ما، خدای واحد حكومت می‌كند، که باید او را بیابیم و اسماء و زیبایی‌هایش را بگیریم.

پس چرا این‌قدر از خود، بیگانه‌ایم؟! بیا خود را پیدا كن؛ كه یار در این شب‌ها، آشناتر از هر زمانی جلوه می‌كند و زمینه، زمینۀ ظهور جوشن كبیر است؛ زمینه‌ای كه زیبا نگار هستی، آشكارا در آیینه، جلوه می‌كند. وجودت را آماده كن، تا انعكاس زیبایی‌های خداوند را در آیینۀ حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) بگیری. وجود او عین اسماء الهی است و اگر می‌خواهی به تو نظر كند، باید از بُعد حیوانی‌ات رها شوی و آیینۀ جوشن كبیر را در وجودت بشناسی!

برگرفته از کتاب "شب‌های قدر"، ص35.

[1]- سوره حديد، آيه 4 : او با شماست، هر جا که باشيد.