.jpg)
روایت شده است حضرت مجتبی(علیه‌السلام) در روز عید فطر، با دیدن مردمی كه به بازی و خنده مشغول بودند، رو به اصحاب فرمودند:
«خداوند ماه رمضان را میدان مسابقه‌ای برای مخلوقاتش خلق كرد تا در آن به طاعت او سبقت جویند و با طاعت او به سوی رضوانش بشتابند. پس گروهی در این میدان، پیش روند و به رستگاری و رهایی رسند و عده‌ای تخلف كنند و زیان‌كار شوند. من تعجب می‌كنم، آن هم چه تعجبی، از كسی كه در این روز كه نیكان، پاداش داده می‌شوند و مقصّرین، ناامید می‌گردند، مشغول خنده و بازی است!» [1]
آری، امام تعجب می‌كند كه در چنین روز زیبایی كه باید سرور معنوی و انس با حضرت حق و آثار طاعت و بندگی او ظهور كند، چطور برخی به بازی و خنده مشغول‌اند؛ خنده‌ای كه از اشتغالات هوای نفس نشأت می‌گیرد.
درست است که عید فطر، روز سرور و شادی است و حقیقتاً باید از اینكه وجود در ماه مبارک رمضان، به تغذیه از عالم معنا و سفرۀ اسماء مشغول بوده، خدا را شکر کرد و شاد و مسرور بود؛ ولی درعین‌حال باید متوجه بود که این شادی‌ها باید از نوع معنا، معرفت، بندگی، توجه و بیداری باشد؛ یعنی شادی‌هایی معنوی كه انسان را بیشتر متوجه حقایق نوری و فطری وجودش كند، نه شادی‌هایی از نوع قهقهه و دلقك‌بازی و مربوط به مسائل پوچ دنیوی و اشتغال به لذت‌های كاذب امیال و هوای نفسانی.
[1] من لایحضره الفقیه، ج2، ص174
نظرات کاربران
