شکر نعمت از منظر امام رضا علیه‌السلام

در روايتي از امام رضا)علیه‌السلام( آمده است:

"مَنْ لَمْ يَشْكُرِ الْمُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ، لَمْ يَشْكُرِ اللهَ عَزَّوَجَلَّ."[1]

کسي که شکر منعم از مخلوقين را به جا نياورد، شکر خداي عزّوجلّ را به جا نياورده است.

مي‌دانيم منعم حقيقي فقط خداست؛ پس وقتي امام)علیه‌السلام( مي‌فرمايند: "الْمُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ"، منظور، واسطه‌ي نعمت است. پس مي‌توان گفت اگر امام)علیه‌السلام( واسطه‌ي نعمت را با لفظ "منعم" ذکر کرده‌اند، از آن روست که ما به جلوه‌ي منعم بودنِ ذات خداي تعالي راهي نداريم تا بتوانيم آن جلوه را شناخته و در صدد شکرش برآييم. گرچه او منعم اصلي است، اما هم‌ او اراده کرده ايادي و کارگزارانش را در زمين، منعم قرار دهد؛ کساني که به دليل اتصال و ارتباط مدوام با او، مظهر جامعش شده‌اند. لذا کسي که بخواهد در زمره‌ي شاکرين قرار گيرد، بايد ايادي خدا را شکر بگزارد. وگرنه کسی‌که شکر "منعم از مخلوقين" را -که همان ولايت است- به‌جا نياورد، راهي به شکر خدا در جلوه‌ي اسم جامع الله ندارد.

کتاب ولایت اتمام نعمت، جلد 1، صفحه‌ی 302 و 303

[1]- عيون أخبار الرضا)علیه‌السلام(، ج‏2، ص24.