ظهور اسم رضای الهی

می‌دانیم حقیقتِ وجود تمام حضرات یکی است و همگی نور واحدند؛ اما به اقتضای شرایط و حالات انسان‌ها، هر کدام، اسمی از اسماء ذات اقدس اله را ظهور داده‌اند، تا راه به سوی همۀ اسماء، باز باشد؛ چنان‌که القابشان نیز به این مسئله، گواهی می‌‌دهد. به عنوان مثال، امام رضا(علیه‌السلام) مظهر رضایت و امام جواد(علیه‌السلام) مظهر جود هستند؛ هر چند سایر ائمه نیز در حقیقتِ خود، این صفات را به نحو اتمّ و اکمل دارند.

حقیقت رضا، شعاع نورِ معرفت است که در آن خوشی و ناخوشی برای فرد علی السّویه باشد و راضی کسی است که از تمام اختیارات خود فانی شود؛ و تمام شئونش از جمله حبّ و بغضش، حول محوری که محبوب می‌خواهد بچرخد. چنین فردی تا خودش به مقام رضایت نرسیده باشد، قادر نخواهد بود که اسباب رضایت فرد دیگری را فراهم سازد.

شرط رضا، معرفت و اختیار است و زمانی رضايت ارزش وجودی دارد که عشق، شوق و محبت در آن باشد؛ وگرنه تسلیم از روی ناچاری به مقدّرات الهی ارزشی ندارد و اگر رضا از این عرصه خارج شود، به جبر، تحمیل و تحمل مبدّل می‌گردد و دیگر رضا نیست.

آری؛ رضا، بیرون آمدن از رضای نفس و درآمدن به رضای حق و تسلیم شدن به احکام، تفویض امور به حق و ترک اعتراض به افعال و اقوال محبوب است.

هر یک از ما نیز برای ظهور دادن اسماء الهی باید به دنبال این ائمۀ نور در جان‌هایمان بگردیم و با توسل و تمسک به ولایت ایشان در مسیر "الیه‌راجعون" حرکت کنیم؛ که البته لازمه‌اش ترک گناه، رذایل، اوهام، خرافات و عادات، پاگذاشتن بر غیر خدا در هر زوایه و بُعدی که باشد، و جهاد در مراتب اکبر، اوسط و اصغر است.[1]

برگرفته از کتاب "فاطر هستی"، صفحات 98 و 99؛ و کتاب "تقابل حق و باطل" ص63.

[1] - علاقمندان براي شناخت بيشتر محبت، به مباحث «عشق»، «مودّت ذي‌القربي»، «عرفان در کربلا» و «تأثير امام در عواطف» مراجعه کنند.