محبت قلب

امام حسن(علیه‌السلام) می‌فرمایند:

"مَن أحبَّنا بقَلبِهِ و نَصَرَنا بیدِهِ و لسانِهِ، فهُوَ مَعَنا فی الغُرفةِ الّتی نحن فیها"

هر كه ما را به قلب خود دوست بدارد و به دست و زبانش یاریمان کند، پس او با ماست در غرفه‌ای که ما در آن هستیم.[1]

امام در سخنانشان اشاره به دوست داشتن با قلب می‌کنند و این نشان می‌دهد که محبّت می‌تواند خاستگاه دیگری هم داشته باشد! حال چگونه تشخيص دهيم که محبت‌مان برخاسته از قلب است يا برخاسته از هوای نفس؟

اگر در میادین امتحانِ نفس، در گفتن، شنیدن، دیدن، رفتن، خوردن و... هم ترک گناه داریم و هم از امیال خود می‌گذریم تا سلیقۀ امام را حاکم سازیم؛ معلوم است که محبتی برخاسته از قلب به محمد و آل محمد(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و سلم) داریم، اما اگر غیر از این باشد، محبت، برخاسته از هوای نفس است و لذا اثری نخواهد داشت. چراکه به فرمودۀ امام صادق(علیه‌السلام): «نشانه و دلیل محبت، فانی کردن خود و خواست‌ها و امیال خود برای محبوب است.»[2]

کسی که نسیم محبّت بر قلب و جانش وزیده، در همه حال یاریگر امام خویش است؛ چه با زبان، چه با عمل. یعنی آنچه محبوب می‌پسندد؛ می‌گوید، می‌شنود، می‌خورد و آنجا که او می‌خواهد، می‌رود. تمام سلیقه‌ها و خواست‌هایش منطبق بر سلیقه و خواست محبوب است نه خواست خود. چنین شخصی به فرمودۀ امام حسن(علیه‌السلام)، در غرفه‌ای جای می‌گیرد که اهل بیت(علیهم‌السلام) جای گرفته‌اند.

منابع:

- کتاب "ولایت، اتمام نعمت"، جلد دوم، ص 274.

- برگرفته از مباحث آمادگی برای ظهور.

[1].الامالی، شیخ مفید، ص 33

[2].مصباح الشریعه، ص 119