چیدن ستاره‌ای از آسمان جود جوادالائمه‌علیه‌السّلام

در روایات آمده است رابطۀ امام با امت، همچون رابطۀ پدر و مادر است[1]؛ البته بسیار زیباتر و عمیق‌تر... چرا‌که رابطۀ والدین با فرزند، رابطه‌ای جسمانی و مادی است، ولی رابطۀ امام با امت، رابطه‌ای وجودی می‌باشد. تقریباً تنها کسانی در مقابل انواع جهالت‌ها، نادانی‌ها، گناهان و ظلم و ستم‌های ما، خوب می‌توانند صبر، حلم و گذشت داشته‌باشند و درعین‌حال چشم‌پوشی کنند، والدین هستند. اما باید بدانیم امام نیز تمام این ویژگی‌ها را در برخورد با امت خود در رتبه‌ای بسیار بالاتر دارد؛ چرا که او مربّی روح است؛ و جان را پرورش می‌دهد. ولی متاسفانه ما بسیار راحت از پدر و مادر وجودی خود دور شده‌ایم؛ و این فراق را اصلاً ادراک نمی‌کنیم حتی به دنبال حقیقت هم نیستیم،تا به آغوششان برگردیم؟! در حالی که اگر برای رسیدن به آغوششان در دنیا ذرّه ذرّه هم شویم، به فرمودۀ حضرت جواد‌الائمه‌(علیه‌السّلام)، باز هم چیزی نیست!

شخصی در پیشگاه امام‌جواد‌(علیه‌السّلام) از عشق فروزان خود به امیرالمومنین(علیه‌السّلام) و پیامبر‌ اکرم(صلی‌الله‌علیه‌‍‍‌واله‌و‌سلم)سخن می‌گفت که "اگر مرا قطعه قطعه کنند، دست از محبّتشان برنمی‌دارم". امام‌(علیه‌السلام) به او فرمود: " بدون تردید، محمّد و علی(علیهم‌‌السّلام) آن‌قدر از جان خود به تو اعطا می‌کنند، که تو، از جان خود به آنان داده‌ای؛ آنان در روز قیامت، چیزی برایت می‌خواهند که آنچه تو برای آنان بذل کرده‌ای، حتی یک‌صد هزارم آن هم نیست".[2]

برگرفته از کتاب "ولایت اتمام نعمت"، ج 2، ص 294.

[1].اشاره به حیث"الامام الانیس الرفیق و الوالد الشفیق و الاخ الشفیق والام البره بالولد الصغیر" بحارالانوار124/25

[2].موسوعه امام جواد(علیه‌السلام) الفصل الرابع فی العقائد- الباب الثالث