.jpg)
جریان جاری مشیت الهی و نور مشیت را بعد از حسین(علیه‌السلام) باید، از زینب(سلام‌الله‌علیها) بگیریم و حرکت کنیم؛ تا ببینیم زینب(سلام‌الله‌علیها) از غروب عاشورا، به چه كیفیت در میادین خاص ابتلا و امتحان، توانست سفرۀ نورانی مشیت الهی را در جلوۀ اسماء، منزل به منزل و کو به کو باز كند.
یزیدیان، شخص امام حسین(علیه‌السلام) را در کربلا به شهادت رساندند و خودشان هم به دست مختار به هلاکت رسیدند؛ اما حقیقت امام یعنی اهداف آن حضرت و سفرۀ رحمتی که در صددِ گستردن آن بود، هرگز بسته نشد؛ چرا كه شخص و شخصیتی نوری، مانند حضرت زینب(سلام‌الله‌علیها) از كربلا به یادگار مانده بود.
زینب(سلام‌الله‌علیها) بود که سفرۀ رحمت را از سرزمین کربلا در عراق، به کل سرزمین‌ها گسترش داد. زینب(سلام‌الله‌علیها) اسماء الهی را جمع کرد و بر دوش گذاشت؛ و منزل به منزل و کو به کو، متناسب با امتحانات، اسمی از آن‌ها را برداشت و گشود؛ و این‌گونه، رحمت را نشان داد و به تبع آن، غضب‌ها، زشتی‌ها، پلیدی‌ها و خودی‌ها نمایان شد.
حمل اسماء و حمل بار ولایت، وظیفه‌ای بسیار سنگین برای زینب(سلام‌الله‌علیها)بود؛ زیرا ولایت و اسماء، ارزشمند و وزین بودند و هستند. عظمتی که قرآن به آن اشاره دارد:
"إِنَّا عَرَضْنَا الأَمانَةَ عَلَی السَّماواتِ وَ الأَرْضِ وَ الْجِبالِ فَأبَینَ أنْ یحْمِلْنَها وَ أشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَهَا الإِنْسانُ إِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولا."[1]
همانا ما امانت را بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه کردیم؛ پس، از حمل آن سر باز زدند و از آن هراسناک شدند؛ و انسان آن را برداشت، که او ظلوم جهول بود.
زینب(سلام‌الله‌علیها)، حامل اسماء الهی از سفرۀ حسینی شد و اگر او حامل این امانت نمی‌شد، من و شما نمی‌توانستیم روزنه‌ای از تجلیات رحمت الهی را بچشیم.
برگرفته از کتاب "ابتلا در کربلا"، صفحات 251 و 252.
[1]- سوره احزاب، آيه 72.
نظرات کاربران
