انسانِ توحیدی به هرچه نظر کند، حق را می‌بیند. لذا بندگی، او را از عالم معامله با خدا و ترس جهنم و شوق بهشت، بالاتر می‌برد؛ تا دیگر خدا را برای خدا و امام را برای امام بخواهد و تنها برای خود ولیّ‌امر و اهدافش، او را اطاعت کند و منتظرش باشد.

لقاء یعنی تجلی جمال و جلال حق در قلب؛ نه اینکه خدا عکسی داشته باشد و آن عکس در قلب عبد، ظاهر شود! تجلی خدا در فعل و صفت، این است که فعل و صفت بنده کنار می‌رود و فعل و صفت خدا ظهور می‌کند. تجلی خدا در ذات هم این است که بنده، فقرش را به خدا درک می‌کند، هیچ‌چیز از خود نمی‌بیند و فقط خدا را می‌بیند.