جلوۀ نور
یـا عـلـی، از عـشــق، دور افـتـاده‌ام بـهر دیـــــدارت، چو كـور افـتـاده‌ام
چون كه قلبم گشـته از دیــدار، كــور گشته جانم، ظلمت از كمبود نــور
بـار دیـــگـر ای پـــدر، اعـــجــــاز كـن جلــــوه‌هــای حـیـدری، آغـاز كــن
جـلـوه كن بر روح و جــــانـم ای پــدر پــرده‌هــای ظــلــمت جــانم بــدَر
در ســـرای فـــانــیِ دنـــیــــای دون گشته‌ام بر جلوه‌ها، خوار و زبون
خـود، تـو گـفـتـی ای امـام مـهـربــان ره نــمــودی ای پــدر بر اُمّــتـــان:
«گر بخـواهـی بشـنوی از ما سـخـن بـایـدت یـابـی تو قلبی ممتحَن»
بــاز كــن بــر مــا، تـــو بــاب ابــــتــلا تـا چشـد این جان مـا، شُرب وِلا
مست گردد روح و جان، مست سبو بـی تـعـقّل، رو كـنـد بـر وجـهِ هـو
خـود، فــنـا گــردد ز هــر بــود و نـبـود بـی‌تـعیـن، بـی‌قـیـاس و بی‌قیود
رو نــمــایــد او بــه لاشــیـئــیِ خــود هستی مطلق نـمـایـد روی خـود
بـشـنـود از صـقـع هـسـتی، این ندا "لِـمَـنِ الْـمُـلْـكُ؟ هـوَ الـقــهّــار" را
فاطمه میرزایی(لطفی آذر)
16/ 2/ 87- 28 ربیع‌الثانی1429
نظرات کاربران
