نشانۀ ذکر خدا در قلب انسان، «تغییر حال» است؛ اما نه به معنای حالی به حالیشدن، بلکه به معنای تحوّلیافتن. مثل تحویل سال که زمستان خشکیده را به بهار سرسبز مبدّل میکند. همان طور که تحویل سال، هم سردی زمستان را دارد و هم رویش مجدّد بهار، ذکر هم باید از طرفی حجابها و آلودگیهای درون ما را نشان دهد و از طرف دیگر، زیباییهای حق و اسماء الهی را. البته تحول، امری تدریجی است که تذکری دائم را میطلبد.
برگرفته از مباحث "حسین رحمت واسعه"، ۱۸صفر
نظرات کاربران