محکی با کلام امام‌جواد-علیه‌السلام

امام جواد(علیه‌السلام) می‌فرمایند:

"إذَا مَاتَ ابْنِی عَلِی، بَدَا سِرَاجٌ بَعْدَهُ ثُمَّ خَفِی. فَوَیلٌ لِلْمُرْتَابِ وَ طُوبَی لِلْغَرِیبِ الْفَارِّ بِدِینِهِ! ثُمَّ یكُونُ بَعْدَ ذَلِكَ أحْدَاثٌ تَشِیبُ فِیهَا النَّوَاصِی وَ یسِیرُ الصُّمُّ الصِّلابُ."[1]

زمانی که فرزندم علی از دنیا رفت، پس از او چراغ روشنی می‌آید؛ سپس مخفی می‌شود. پس وای بر کسی که به شک افتد و خوشا به حال غریبی كه دین خود را برداشته، فرار ‌کند! سپس به دنبال این‌ها، پیش‌آمدهایی روی دهد كه در آن بر پیشانی‏‌ها، نقش پیری می‌نشیند و كوه‌های سخت و سنگین از جای كنده می‌شود.

در این حدیث به دو دسته از انسان‌ها در زمان غیبت اشاره شده است؛ یكی عده‌ای که به تعبیر امروزی، دین سکولاریزه دارند. دینی که در هیچ‌جا با دنیایشان منافات ندارد! اینان به امام زمان شک دارند و منتظر او نیستند.

دستۀ دیگر، كسانی هستند که با دینشان از جلوات پر زرق و برق دنیای مدرن فرار می‌کنند. اینان غریب‌اند؛ زیرا منتظر واقعی امام، سمت و سوی حرکتش با عموم مردم سازگار نیست، در نتیجه غریب و تنها می‌ماند و به تعبیر قرآن، مستضعف می‌شود و البته مشمول این بشارت حق كه:

"وَ نُریدُ أنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الأرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ."[2]

چنین کسی چه بمیرد و چه بماند، در حکومت حضرت هست؛ زیرا کسی که در حال انتظار ایشان بمیرد، رجعت می‌کند تا حاکمیت عدل الهی را پیش از قیامت کبری، در قیامت صغری بچشد.

برگرفته از کتاب "معرفت نور تا عصر ظهور، جلد3، ص 69.

[1]- غیبة نعمانی، ص186.

[2]- سوره قصص، آیه 5: و اراده كرده‌ایم بر مستضعفین در زمین، منّت نهیم و آنان را پیشوایان و وارثان قرار دهیم.