إنا‌‌لله إناإلیه‌راجعون

خداوند در سیر نزول، تمامی اسماء خود را به آدم تعلیم داد؛ اما این تعلیم برای او ارزش و كمالی محسوب نمی‌شد، بلکه ارزش و كمال آنجا بود كه بتواند در قوس صعودی خودیت‌های خود را بردارد و كمالاتی كه به او داده شده، در بعد ارزشی و اكتسابی از خود ظهور دهد.

اینجا بود که جق‌تعالی بعثت و برانگیخته‌شدن را آغاز صعود قرار داد. بعثت از خود آدم(عليه‌السلام) شروع شد، چراکه برانگیختگی، ابتدا باید در در وجود خود فرد انجام گیرد. حضرت آدم(عليه‌السلام) ابتدا بر خودش و سپس بر حضرت حوا(سلام‌الله عليها) مبعوث شد و این، آغاز حرکت صعودی انسان بود.

ازآنجاکه بعثت نور بود، حضرت آدم(عليه‌السلام) به محض مبعوث‌شدن، متوجه ظلمت خود شد و با تضرع و توبه در مسیر جبران قرار گرفت و با نور بعثت، ظلمات را از خود دور کرد.

پس بعثت، جریانی صعودی است که انسان را از "إنا‌‌لله" به "إناإلیه‌راجعون"، فرشیان را به عرش و ناسوتیان را به لاهوتشان متصل می‌کند و این‌گونه هدف اصلی خلقت یعنی کمال انسانی اتفاق می‌افتد.

مبعث، يک جریان تاریخی که در غارحراء اتفاق افتاده، نيست؛ بلکه امری وجودی است. بعثت، سناریوی عظیمی که از زمان انبیاء سلف کلید خورد و با روندی تکاملی در مبعث رسول‌اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) به مرحلۀ نهایی خود رسید. سناریویی که حضرت حقّ لحظه‌ به‌ لحظه‌ آن‌را می‌نویسد، 124هزار پیامبر آن‌ را کارگردانی می‌کنند و با هنرمندیِ چهارده نور پاک، در صحنۀ هستی به تصویر کشیده می‌شود و اين ما هستيم که باید با اقتدا به ائمه معصومين(عليهم‌السلام) اين سناریو را در وجود اجرا کنيم. چگونه؟ با شناخت خود و شناخت خداوند. شناخت نقص‌ها، منیت‌ها و خودیت‌ها، بیزاری‌جستن از آن‌ها و پناه بردن به آغوش پر التذاذ الهی. بايد هر کدام برگشتی به خود داشته باشیم و ببینیم وجودمان کجایی بوده و اکنون در کجا هستیم!

وقتی ظلمات کنونی وجودمان و زیبایی اسما و صفاتی را که در کنار این ظلمت، با نور خود آغوش باز کرده، بشناسیم؛ با اشتياق خود را در جاذبه‌های نورش قرار خواهيم داد و با جاذبۀ نور بعثت، فرياد خواهيم زد که:

"رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ"[1]

بار خدايا ما به خود ستم كرديم و اگر تو ما را نبخشى و مورد ترحّم قرار ندهى، از زيانكاران خواهيم بود.

برگرفته ازبیانات استاد، 27 رجب83 .

[1]- اعراف،23 بار خدايا ما به خود ستم كرديم و اگر تو ما را نبخشى و مورد ترحّم قرار ندهى، از زيانكاران خواهيم بود.