.jpg)
روايت شده که امام رضا(علیه‌السلام) از جمعي پرسيدند:
"أمَا يَكْرَهُ أحَدُكُمْ أنْ يُنْفَي عَنْ أبِيهِ وَ اُمِّهِ اللَّذَيْنِ وَلَدَاهُ"
آيا هر يک از شما، ناراحت نمي‌شود که از پدر و مادري که او را به دنيا آورده‌اند [و دوستش دارند]، جدا شود؟
همه پاسخ دادند: آري، به خدا سوگند، ناراحت مي‌شويم. امام(علیه‌السلام) فرمود:
"فَلْيَجْتَهِدْ أنْ لايُنْفَي عَنْ أبِيهِ وَ اُمِّهِ اللَّذَيْنِ هُمَا أبَوَاهُ أفْضَلَ مِنْ أبَوَيْ نَفْسِهِ"
پس بايد تلاش کند از پدر و مادري که برتر از پدر و مادر جسماني‌اش هستند، جدا نشود.
ولي ما چه راحت، از پدر و مادر وجودي خود، دور شده‌ايم! انگار برايمان عادي شده! هزار و اندي سال است از پدر و مادر خود، جدا افتاده‌ايم؛ به قدر عمرمان از آنان دوريم؛ ولي اصلاً اين فراق را ادراک نمي‌کنيم. هيچ ناراحت نيستيم که به پدر و مادرمان دسترسي نداريم و همه چيز را از دايه‌های بيگانه مي‌گيريم! مي‌دانيم بابايمان غايب است، ولي راحت زندگي مي‌كنيم و احساس خلأ و کمبودي نداريم. او بالاتر از حق پدر و مادرمان بر ما حق دارد؛ ولي ما چقدر سعي مي‌کنيم به آغوشش برگرديم؟!
نظرات کاربران
