انتظار یعنی شوق و حركت

انتظارِ صحیحی که سیرۀ عملی ائمه(عليهم‌السلام)، اولیاء و بزرگان دین برای من و شما معرفی می‌کند، زمینه‌سازی برای روبه‌رو شدن با وضعیتی نو و اعلام آمادگی برای پذیرش مسئولیت در شرایطی نوین است.
پس وقتی ما شرایط موجود را قبول کرده‌ایم، وقتی نقص و کمال، بدی و خوبی برایمان یکسان شده، وقتی پذیرفته‌ایم همین نمازی که می‌خوانیم و روزه‌ای كه می‌گیریم، برایمان کافی است و اصلاً ارتقاء وجودی نداریم، چگونه می‌توانیم بگوییم منتظریم؟! ...
وقتی ما نه در وجود، برای شرایط نوین آماده و مستعد هستیم و نه در جریانات اجتماعی پویایی و تحرک داریم، چگونه می‌خواهیم منتظر باشیم؟! با این وضع، فردا چگونه می‌توانیم شرایط نوین را بپذیریم؟!

برگرفته از کتاب "معرفت نور تا عصر ظهور"، ج2، ص 175.