در ماه مبارک، انسان تشنه و گرسنه می‌شود و دوست دارد که آب بیاشامد و غذا بخورد، اما این کار را نمی‌کند. در نتیجه، باطنِ این نخوردن و نیاشامیدن، خود را نشان می‌دهد! یعنی زمانی‌که چشم ظاهر را بر خوردن و آشامیدن بست، ساقی حقیقی را مشاهده می‌کند و از شراب طهور او سیراب می‌شود. اما لازمۀ نوشیدن از شراب حق و بهره‌مندی از ضیافت او، بریدن از تعلقات دنیای مادی در باطن است. اگر منِ روزه‌دار در درون مشغول غیر باشم، در ضیافت نخواهم بود! دهانم بسته است، اما باطنم مشغول تغذیه از غیر خداست.
برگرفته از کتاب "رمضان ضیافت الله"، صفحۀ 86.
نظرات کاربران
