«فَلَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَكَ عَلى آثارِهِمْ إِنْ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَديثِ أَسَفاً» (سورۀ کهف، آیۀ6)
خداوند به پیامبرش(صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌فرماید که چه‌بسا اگر ایمان نیاورند، تو از شدت اندوه جان ببازی!
اما چرا پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در هدایت ما این‌چنین حریص است؟
چون خودش شیرینی‌های کمال را چشیده است. آن بزرگوار چون حقیقت وجود را به تمامی ادراک کرده است، حب حق هم در او بیشتر است. محب، تمام متعلقات محبوب را دوست دارد و نه فقط به مؤمنان، بلکه به کافران و محاربان هم دلسوز است.
پس اگر ما هر چه عالم‌تر و عابدتر می‌شویم، از گنهکاران بیشتر بدمان می‌آید، اخلاق پیغمبری نداریم. مگر می‌شود ما خدا را دوست داشته باشیم، ولی از بندگانش یا ظهوراتش متنفر باشیم؟
نظرات کاربران
