بينش انتظار

انتظار، مقوله‌ای اعتقادی و اجتماعی است؛ یعنی شیعه، هم از نظر اعتقادی و هم از نظر اجتماعی باید منتظر امامی باشد كه نه سفرکرده، نه غایب است؛ بلكه همیشه با او، ولی در پس پرده است. به عبارت دیگر، انتظار، بینش و اعتقادی است که حرکتی را در زندگی فردی و اجتماعی ایجاد می‌کند.

منتظر، کسی است که صوَر ماده‌ی انتظار، از وجود او در خارج ایجاد ‌شود. یعنی بینش انتظار، تعهدات و وظایفی را بر ما ایجاب می‌کند كه همان صوَر ماده‌ی انتظار است. صورت‌هایی که این ملکه ایجاد می‌کند، کار و تلاش در جهت تزکیه‌ی نفس، خودسازی، مجاهده‌های اجتماعی، امر به معروف، نهی از منکر، مبارزه با ظلم و... است. یعنی ماده‌ی انتظار با دو نیروی علم و عمل، در خارج صورت‌گر می‌شود. لذا محال است منتظر، تزکیه‌ی نفس نداشته باشد؛ مثل اینکه محال است کسی که ملکه‌ی کتابت دارد، ننویسد!

کتاب معرفت نور تا عصر ظهور، جلد دوم، صفحه‌ی 170 و ص 171