حسین(علیه‌السلام)، سفره‌گستر رحمت بر عالمیان

حسین(علیه‌السلام) و یارانش، سفرۀ رحمت الهی را باز کردند و هر فرد قابلی که می‌توانست وجود الهی خود را بیاورد، دعوت این سفره را پذیرفت.

حسین(علیه‌السلام) به خودی خود، سفره‌گستر غضب الهی نبوده و نخواهد بود. او هرگز سفرۀ جلال را باز نکرد. حتی وقتی از ایشان خواستند جنگ را آغاز کند، نپذیرفت. اما با گسترده‌‌شدن سفرۀ رحمت، جلال هم در کربلا نشان داده شد. در کربلا، به‌تبع زیبایی‌های حسین(علیه‌السلام) و یارانش، زشتان مهجورمانده‌ از سفرۀ رحمت که تابِ دیدن زیبایی‌های حق و زشتی‌های خود را نداشتند، نمایان شدند.

حسین‌(علیه‌السلام) مانند جدش پیامبر‌اكرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) "رَحْمَةٌ لِلْعالَمِین"^[1] بود و در دستگاه رحمةللعالمین، از غضب و قهر خبری نیست. لذا احدی از سفرۀ رحمت حسین(علیه‌السلام) بی‌بهره نخواهد بود، مگر آنکه به پای خود، خویش را محروم سازد.

برگرفته از کتاب "ابتلا در کربلا"، صص217-218

[1]- اشاره به آیۀ 107، سورۀ انبیاء : "وَ ما أرْسَلْناكَ إلاّ رَحمةً لِلْعالَمیِن"؛ و تو را نفرستادیم، مگر رحمتی برای عالمیان.