هر چیزی که می‌خوریم، جسممان خاصیتش را می‌گیرد و تأثیرش را در رشدکردن و نشاط‌یافتن جسم می‌بینیم. در عالم معنا هم، عبادات مانند غذا هستند و باید استعدادهای روحی ما را به ظهور برسانند. روح با انجام عبادات جلا می‌گیرد و زنده می‌شود و اثر زنده‌شدنش، در رفتار و کردارمان آشکار می‌شود.
مثلاً خاصیت نماز این است که انسان را از زشتی‌ها باز دارد. با خواندن نماز، نواقص و زشتی‌هایمان، برایمان آشکار می‌شود و در جاذبهٔ ادراک حضور خدا، آن نواقص را کنار می‌زنیم. حال چرا با اینکه این همه سال نماز خوانده‌ایم، هنوز اثر روحانی آن را دریافت نکرده‌ایم؟ چرا نواقصمان کنار نرفته و حضور خدا را درک نمی‌کنیم؟
نظرات کاربران
