در سایۀ رحمت، هدایت شو، هدایت کن

کمال انسان در این است که هم هدایت شود و هم هدایت کند. برای هدایت کردن، باید تمام ظلم‌هایی که بر وجود بار کرده‌ایم، با معرفت به اسرار رحمت الهی، از بین ببریم. چرا‌که، رحمت الهی تنها و تنها زیبایی و کمال را برای انسان می‌پسندد. به این منظور باید انگیزه‌مان در این کار فقط «لله» باشد.

هدایت‌کردن، بلندگو در دست‌گرفتن و موعظه‌کردن نیست. کسی که به انگیزۀ الهی و «لله» هادی شده است، با نگاه و نشست و برخاستش، با سکوت و فریادش هم هدایت می‌کند.

پس اگر دیدیم که همه از ما گریزانند و جاذبه‌ای برای دیگران نداریم، بدانیم هدایت‌کردنمان نیز مانند سایر اعمال خیرمان، برای خدا و ظهور رحمت او نبوده که نتیجه نداده است.

اگر اعمال ما برای خدا باشد، در مقابل جاهل هم جاذبه خواهیم داشت چراکه با رحمت، با او برخورد می‌کنیم و کسی که در جاذبۀ رحمت قرار گیرد، آرام می‌گیرد.

البته رسیدن به این درجه از کمال انسانی، تنها با صبر در ابتلاء و آزمایش امکان‌پذیر است.

برگرفته از مباحث "حسین رحمت واسعه"، جلسه ششم