رضا، خشنودی حق و ثمرۀ محبت

فرد راضی، به مقدّرات شرعی، تکالیف اخلاقی و عملی که از جانب خداوند حکیم وارد شده، با کمال معرفت، شوق و ذوق و بدون چون و چرا عمل می‌کند و همواره در برابر دستگاه حق و آفرینش، پیش‌آمدها، ابتلائات، راحتی‌ها و سختی‌ها تسلیم است. در واقع رضا، خشنودی حق و ثمرۀ محبت می‌باشد.

اهل ظاهر به این دل خوشند که از خشم و عقاب خدا در امان باشند؛ لذا فقط به انجام واجبات می‌پردازند و کاری به رضایت و محبت ندارند. اما اهل حقیقت دنبال این هستند که رضایت خدا را در رضایت اهل‌بیت(عليهم‌السلام) به دست آورند. آن‌ها نمی‌خواهند تنها خدا از آنها راضی باشد، بلکه می‌خواهند خود نیز از خدا راضی باشند و در رنج و راحت، بقا و فنا، حیات و مرگ، سعادت و شقاوت، سلامت و مرض، غنا و فقر، محبوب را در نظر دارند.
"رِضوان مِنَ الله اکبر"[1]

به عبارت دیگر، رضا، بیرون‌آمدن از رضای نفس و درآمدن به رضای حق و تسلیم‌شدن به احکام، تفویض امور به حق و ترک اعتراض به افعال و اقوال محبوب است.

برگرفته از کتاب "فاطر هستی"، صفحۀ 98.

[1]- سوره توبه، آيۀ 72.