.jpg)
در این روزها که ایام زیارت مخصوص است، اکثر مردم روانه زیارت می‌شوند. گویا می‌دانند در برهه‌ای خاص از زمان در این مکان اتفاقات خاصی افتاده، پس جسم و جان خود را در تشعشعات فیض امام قرار می‌دهند تا از خواص مکان در آن مقطع بهره‌مند شوند.
اما آن‌ها نمی‌دانند منظور از زیارت، فقط زیارت گنبد و ضریح نیست، بلکه باید به حریم امام وارد شد. اکثر مردم حتی زائر حرم هم نیستند، زیرا ادب حضور در حرم را رعایت نمی‌کنند. به‌طوری‌که جاهلانه‌ترین و غافلانه‌ترین معاملات را با حضرت می‌کنند و با وجود انواع صفات و رذائل اخلاقی و وابستگی‌های دنیایی، در مقابل امام ایستاده و ندای "السلام علیک" سر می‌دهند، و این در حالی است که هیچ سنخیتی با امام ندارند.
کسی که دردِ نقص خویش و سنخیت نداشتن با امام را درک نمی‌کند، نمی‌تواند به وسیلۀ زیارت، به دفع و رفع خلاء روحی خویش بپردازد، لذا لازم است زمینه‌های وجود خود را برای استفاده از آثار آن زیارت آماده کند.
پس چه کنیم؟
کافیست هنگام زیارت، دردِ زخم‌های روحتان را با تمام وجود درک کنید تا امام به درمانتان بشتابد. کم دردی نیست، این که اعضاء انسانی روح از کار افتاده‌اند، که گوش، آوای ملکوتیان را نمی‌شنود، چشم، آن‌ها را نمی‌بیند و قلب، خضوع و خشوع و انکسار ندارد؛ او طبیب است و مسیحا دم، لیک اگر درد نبیند که را درمان کند؟
برگرفته از کتاب "زیارت از حرم تا حریم"، صص 37-40
نظرات کاربران
