.jpg)
امام رضا(علیه‌السلام) درباره شأن امامت می‌فرمایند:
«امرامامت، از تمام دین است. پیامبراکرم(صلی‌الله‌عليه‌و‌آله‌و‌سلم) ازدنیا نرفت، تا معالم دین امت را برایشان بیان کرد و آنان را بر طریق حق واداشت، علی(علیه‌السلام) را علَم و امام قرار داد. هرچه را امت به آن نياز داشت، تبیین کرد. پس هرکه گمان برد خدا دینش را کامل نفرموده، هرآینه کتاب خدا را رد کرده است و هرکه کتاب را رد کند، به آن کافر است.»
پس امامت، چیزی خارج از قرآن و حقیقت آن نیست و هرکس کتاب خدا را قبول داشته باشد، به آیات مربوط به امامت نیز تن می‌دهد.
در ادامه امام می‌فرمایند:
«همانا امامت، گران‌قدرتر، عظیم‌الشان‌تر، بلندمرتبه‌تر، منیع‌تر و عمیق‌تراز آن است که مردم با عقل خود به آن رسند، یا با رأی و نظر خود، به آن دست یابند و یا به اختیار خود، امامی برگزینند... .»
از دیدگاه امام، صلاح دنیا و مصلحت مردم، به امامت است. امامت، اساس اسلام است و اگر ما این جایگاه و مقام را در وجودمان نیابیم، درواقع هیچ چیزنداریم. چون امام، مانند رشته‌ای است که با وصل‌شدن به آن، به سعادت دنیوی واخروی نایِل می‌شویم. درواقع امامت، حبل و عروةالوثقی الهی است. به‌همین‌دلیل، کسی که در وادی ولایت قدم گذاشت، تمام شؤون زندگی‌اش؛ خوردن، خوابیدن، غم و شادی‌اش...، عبادت می‌شود. این فلسفۀ امامت و ولایت است که امت مسلمان را در یک مسیر و یک هدف، منسجم می‌کند و به هم پیوند می‌دهد.
منابع:
- کتاب "امام، منتظرواقعی"؛ فاطمه میرزایی.
- الکافی، ج 1،صص 198-200.
نظرات کاربران
