از نظر اسلام، هر چیز که بر پایۀ معرفت نباشد، "هباء منثورا"[1] است؛ یعنی فایده‌ای به انسان نمی‌رساند؛ لذا مهمّترین شرط بهره‌مندی از سیر روحانی در اعتکاف نیز، معرفت است. در حقیقت، اعتکافِ با معرفت می‌تواند، زمینه‌ای باشد که دانسته‌هایمان به وادی عمل کشیده شود؛ و دانایی‌ها به دارایی برسد؛ به طوری که فرد، در قلب، شاهد آن معارفی که کسب کرده، می‌شود و در نتیجه با به شهود نشستن این حقایق، نیاز قلبی، عشق، طلب و شور به انجام تکلیف و ورود به میدان عمل را پیدا می‌کند.
قلبی که با عشق و طلب، به مطلوب حقیقی و فطری خود رسید و آن را یافت، عمل به آنچه می‌داند، برایش بسیار ساده می‌شود؛ زیرا هر عملی که با عشق و لذّت حقیقی انجام شود، به زنده‌شدن حقیقت و جوانه‌زدن مطلوب فطری در جان آدمی منجر می‌شود و مسلماً چنین وجود حی و زنده‌ای بسیار آسان‌تر و سریع‌تر می تواند میدان‌های تطبیق آموخته‌های ذهنی(علم حصولی) را در زندگی روزمره بیابد و به آن عمل کند.
بنابراین اگر انسان به ماه رجب و ایام اعتکاف یا دیگر ایام خاص معنوی معرفت و شناخت کافی پیدا کند، بهتر می‌تواند در این ایام به شهود آن دانسته‌ها در جانش بنشیند.
برگرفته از کتاب "رجب شهرالله"، صفحات 70، 71.
[1].سورۀ فرقان، آیۀ23.
نظرات کاربران
