شکر حق یا واسطه‌های حق

در روايتی از امام رضا(علیه‌السلام) آمده است:

"مَنْ لَمْ يَشْكُرِ الْمُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ، لَمْ يَشْكُرِ اللهَ عَزَّوَجَلَّ."^[1]

کسی که شکر مخلوقی را که نعمت می‌دهد، به جا نیاورد، شکر خدای عزّوجلّ را به جا نياورده است.

منعم حقيقی فقط خداست؛ پس وقتی امام می‌فرمايد: "الْمُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ"، منظور، واسطۀ نعمت خداست، یعنی کسی که نعمت از طریق او به دست ما می‌رسد. البته هر نعمتی از خداست؛ اما هم‌او اراده کرده کارگزارانش را در زمين، منعم قرار دهد؛ و برترینِ این کارگزاران، چهارده معصوم(علیهم‌السلام) هستند که به دليل اتصال و ارتباط مدوام با او مظهر جامعش شده‌اند. لذا کسی که بخواهد در زمرۀ شاکرين قرار گيرد، نمی‌تواند نسبت به آنان بی‌تفاوت باشد.

درواقع اولين مرتبۀ شکر خدا، اين است که شکر کارگزاران او را به جا آوريم و در پی کسب رضايتشان باشيم. کارگزار اصلی خدا نیز ولایت است؛ و سایر واسطه‌ها از همان نور واحد سرچشمه می‌گيرند. پس بدون شکر ولایت، راهی به شکر خدا نخواهیم داشت.

برگرفته از کتاب "ولایت اتمام نعمت، ج1"، صص341-342.

[1]- عيون أخبار الرضا(علیه‌السلام)، ج‏2، ص24.