شیعه و انتظار

امام حسن‌عسكری(علیه‌السلام) می‌فرماید:

"كَأنِّی بِكُمْ وَ قَدِ اخْتَلَفْتُمْ بَعْدِی فِی الْخَلَفِ مِنِّی! أمَا إِنَّ الْمُقِرَّ بِالأئِمَّةِ بَعْدَ رَسُولِ اللهِ9 الْمُنْكِرَ لِوَلَدِی، كَمَنْ أقَرَّ بِجَمِیعِ أنْبِیاءِ اللهِ وَ رُسُلِهِ ثُمَّ أنْكَرَ نُبُوَّةَ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللهِ وَ الْمُنْكِرُ لِرَسُولِ اللهِ كَمَنْ أنْكَرَ جَمِیعَ الأنْبِیاءِ؛ لِأنَّ طَاعَةَ آخِرِنَا كَطَاعَةِ أوَّلِنَا وَ الْمُنْكِرَ لآِخِرِنَا كَالْمُنْكِرِ لِأوَّلِنَا..‏."[1]

گویی می‌بینم که در مورد جانشین من دچار اختلاف شده‌اید. پس بدانید اگر کسی امامان پس از پیامبر(علیهم‌السلام) را قبول داشته باشد، اما فرزند مرا انکار کند، مثل کسی است که تمام پیامبران الهی را قبول داشته باشد، اما پیامبری حضرت محمد(صلی‌الله‌عليه‌وآله‌و‌سلم) را انکار کند. و کسی که حضرت محمد(صلی‌الله‌عليه‌وآله‌و‌سلم) را انکار کند، مثل کسی است که تمام پیامبران را انکار کرده است. زیرا گردن نهادن به آخرین فرد ما مثل فرمان‌برداری از اولین ماست و منکر آخرین فرد ما همچون منکر اولین ماست.

بنا به فرمايش امام، شیعه کسی است که معتقد به ولایت امام باشد. نتیجۀ قطعی این اعتقاد، انتظار در زمان غیبت امام است. شیعه یعنی منتظر و اصلاً بدون انتظار، شیعه معنا پیدا نمی‌کند. انتظاری صحیح که در منتظِر، تهیأ و آمادگی ایجاد می‌كند و او را تشنه و شائق منتظَر می‌نماید؛ اینجاست كه انتظار در وادی ولایت، در قالب منتظِر و منتظَر شكل می‌گیرد. یعنی هر دو منتظِرند. منتظِر، در انتظار نورِ منتظَر؛ و منتظَر، هر لحظه منتظِر برای دریافت تلألؤ و نور از شمس وجود.

آری؛ كلِّ بود و هستی ‌ما در دریافت وجود و ظهور آثار آن، لحظه به لحظه منتظر نور است؛ درست همان‌گونه كه زمین برای زنده بودن و زندگی دادنش، هر لحظه در انتظار نور خورشید است.

برگرفته از کتاب "معرفت‌نور تا عصر ظهور" جلد 4، صص80-88.

[1]- بحارالانوار، ج 51، ص160.