ظهور کامل دین خدا

در طول تاریخ، همواره حق و باطل در کنار هم بوده‌اند و غالباً باطل با نمودهای زشت خود، چهرۀ حق را پوشانده و اهل حق را در فشار و تنگنا قرار داده است؛ اما این وضع، دیری نمی‌پاید و بالأخره طبق سنت قطعی الهی، حتماً به ظهور نهایی حق که همان ظهور کامل دین خدا در حاکمیت انسان معصوم است، منجر می‌شود؛ هر چند تا آن زمان، همواره باطل، نمود و مانور دارد و حق در امتزاج با نمودهای باطل است. این امتزاج، پایه‌ای‌ترین اصلی است که در مسیر شناخت انقلاب اسلامی باید بدانیم.

با نگاهی به تاریخ می‌بینیم امام‌حسین‌بن‌علی(علیه‌السلام) امتزاج حق و باطل را شناخته بود. او می‌دانست مانور باطل، پیوسته در جلوۀ کثرت، حاکم است؛ اما پایداری، از آنِ حقی است که ظاهراً باطل، روی آن را پوشانده است. می‌دانست در امتزاج حق و باطل، گروهی در سیر و جریان باطل حرکت می‌كنند و گروهی در جریان حق؛ كه اگر چه جبهۀ حق، مظلوم واقع شود و ظاهراً شكست بخورد، اما این حق است كه هستی دارد و پیروز می‌شود، نه باطل؛ اگر چه مانور نداشته باشد.

امام می‌دانست این امتزاج، یک امتحان و ابتلاست كه در آن، عده‌ای رد می‌شوند و عده‌ای نجات می‌یابند. لذا تمام همّ و غمش این بود که جریان حق را پیدا کند و به ظهور رساند؛ زیرا در آن صورت، اگر چه به ظاهر شكست می‌خورد، اما در حقیقت به بقا و پایداری می‌رسید. امروز هم در مملکت ما، یک حاکمیت حق، ولی در امتزاج با نمودهای باطل برپاست. پس باید ببینیم در طول تاریخ، چه کسانی اهل نجات شدند و به عالم بقیةاللّهی راه یافتند و چه کسانی از باطل پیروی کردند؟ ببینیم آنان كه در زمرۀ حق حرکت کردند، اگر چه در میدان حق، مظلوم شدند و ضربه خوردند، آیا این ضربه‌ها آنان را به باطل گرایش داد؟ آیا آنان را به ریشۀ حق، بدبین کرد و از آن جدا نمود؟ یا نه، تمام سختی‌ها و فشارها را تحمل کردند، چون سنت الهی را می‌دانستند که حق، حق است، اگر چه چند صباحی تحت مانور باطل، مخفی شده باشد و بالأخره باطل می‌رود؛ "وَ قُلْ جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ کان ذهوقا"

و این، ماجرای همارۀ تاریخ است. امروز هم پایۀ انقلاب ما و اصل ولایت فقیه، رو به عالم قدس و در جهت دیانت و تمدن اسلامی است؛ اما هنوز حقّ اتم و اکمل، به عنوان دولت کریمه برپا نشده است. لذا یک شیعۀ ایرانی، باید بداند که این حكومت، ریشه در حق دارد و در جهت آشکار کردنش با بصیرت قدم بردارد.

برگرفته ازکتاب "انفجار نور و انتظار ظهور"، جلد1، صص 130 – 134.