عرفان، یعنی دنیایی زندگی کردن و وارد جزئیات عالم ماده شدن؛ اما با حاکمیت عقل. دنیا محل تجارت اولیای خدا و مزرعۀ آخرت آن‌هاست و اگر کثرات دنیا نباشد، وحدت عقلانی هیچ کاربردی ندارد. عرفان خراب کردن دنیا نیست؛ برعکس، آباد کردن آن با نیروی عقل است.
عارف دنیا را کنار نمی‌گذارد؛ بلکه شئونش را با خواست خدا هماهنگ می‌کند و بر همۀ آن‌ها رنگ وحدت می‌زند.
برگرفته از بحث شیطان شناسی
دهم ماه مبارک رمضان١٤٣٧
نظرات کاربران
