عرفه، امیدی دوباره

اصل واژۀ عرفه و عرفات، از عرفان به معنی شناخت و معرفت آمده و خاصیتش این است که در آن سرزمین، عرفان حاصل می‌شود، معرفت به اسرار و حقایق عالم هستی. محال است کسی در عرفات باشد و به معرفت توحید نرسد و خود را تمام و کمال به او نسپارد. منتها شرطش این است که هنگام ورود به این منزل، قابلیت و استعدادِ پذیرفتن آثار آن را داشته باشد. یکی از شرایط این قابلیت هم طبق حدیثی از امام صادق(علیه‌السلام) با اعتراف به خطاها ایجاد می‌شود[1]؛ اعتراف به گناهانی که وجودمان را پر از حجاب‌های ظلمانی کرده‌‌است.

در عرفات باید درد فراق خدا را بفهمیم، سوز داشته باشیم و تضرع و گریه کنیم. چه زیبا رسول‌خدا(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) فرموده‌اند:

"وَ مِنَ الذُّنُوبِ، لاتُغْفَرُ إِلاَّ بِعَرَفَاتٍ."[2]

برخی گناهان، بخشوده نمی‌شوند مگر درعرفات.

برگرفته از کتاب "سلوک حج"، صص211-212.

[1]- بحارالأنوار، ج96، ص124.

[2]- بحارالأنوار، ج96، ص50.