.jpg)
ائمۀ معصومین(علیهم‌‌السلام)، به اتفاق، خواستار زنده‌ماندن نام امام حسین(علیه‌السلام) و نهضت ایشان بوده‌اند و آن‌قدر كه تشویق به زیارت اباعبدالله(علیه‌السلام) و برپایی مجالس روضه و ترغیب به اقامۀ عزا و پوشیدن لباس سیاه برای ایشان شده، نسبت به سایر ائمه به این شدت توصیه‌ای نشده است. "حسین‌بن‌علی(علیه‌السلام) امامی است که با اتصال روح به ایشان، عواطف جهت می‌گیرد و به سوی کمال حرکت می‌کند. روضه و عاشورای او چنان در دل‌ها اثر می‌گذارد که باعث شده نام حسین(علیه‌السلام) و عاشورا همیشه زنده بماند و اگر در دین و تمام شعائر ظاهری از ما خواسته‌اند که به عزاداری برای حسین‌بن‌علی(علیه‌السلام) بپردازیم، به این علت است كه ایشان با حساس‌ترین قوّۀ وجودی انسان که عواطف است، ارتباط دارد."[1] عواطفی که اگر در جهت درست قرار گیرد، آسان‌ترین و شیرین‌ترین مسیر قرب(عشق) را به سوی یار ایجاد می‌کند و اگر در مسیر اوهام قرار گیرد، نقش همان نامه‌هایی را پیدا می‌کند که برای امام نوشته شد، اما تغییر مسیر داد و در خلاف جهت امام قرار گرفت.
محب حسین(علیه‌السلام) اگر حق آن حضرت را بشناسد و عواطف را در جهت امام هدایت کند، فتح مبینی نصیبش می‌گردد که باعث آمرزش تمام گناهان او می‌شود. فتحی آشکار که انسان هرگز نمی‌تواند با ریاضت‌های عقلی و فلسفی و حتی ریاضت‌های اخلاقی به آن برسد. تنها مسیر عشق و جاذبۀ عشق است که راه را باز می‌کند و رذائل را پاک می‌کند و انسان را از بند رذائل حیوانی رها کرده، در میدان بی‌کران "تولّی و تبرّی" و عقل -که همان عشق است- وارد می‌کند و عروج می‌دهد.
پس باید جایگاه عشق را -که همان عقل برین است- در وجود یافت، تا بتوان بر كشتی نجات سوار شد و از حقیقت نورانی حضرات بهره‌مند گردید.
برگرفته از کتاب "تأثیر امام در تعدیل عواطف"، ج1، صص 147-151.
[1]- سلوک سرخ, مهرداد ويس کرمي, ص30.
نظرات کاربران
