موضوع اصلی خلقت، نگاه صحیح انسان به نفس و هستی خودش است. سایر مخلوقات هم زمانی به کمالشان می‌رسند که انسان، نگاه درستی به خودش داشته باشد. وقتی انسان بتواند جایگاه حقیقی خود و نفسش را دريابد، خدا را هم خواهد یافت؛ چراکه مگر انسان غیر از آیینۀ تمام اسماء الهی است؟!
لذا در مناجات عرفانی شعبانیه، حضرات معصومین(علیهم‌السلام) به خداوند عرضه می‌دارند: "الهي قَدجُرتُ عَلَی نَفسِی فِی النَّظَرِ لَهَا "؛ خدایا اگر به نفسم آنگونه که تو می‌خواهی نظر نکنم به آن ستم کرده‌ام.
"فَلَهَا الوَيلُ اِن لَم تَغفِر لَهَا"؛ خدایا اگر زمینۀ مغفرت و اوج گرفتن نفسم را آماده نکنی، نفسم به «ویل» گرفتار می‌شود؛ یعنی به بدترين جايگاه و پايين‌ترين درکات جهنم سقوط می‌کند.
برگرفته از شرح مناجات شعبانیه
نظرات کاربران
