.jpg)
در حدیثی از امام صادق(علیه‌السٌلام) چنین نقل شده است:
"إذا تجلّی ضیاء المعرفة فی الفؤاد، هاج ریح المحبّة و إذا هاجَ ریح المحبّة إستأنس فی ظلال المحبوب و آثر المحبوب علی ما سِواه و باشَر أوامره واجتنب نواهیه واختارهما علی کلّ شیء غیرهما"؛[1]
هنگامی که نور معرفت بر قلب متجلی می‌شود، نسیم محبت می‌وزد و کسی که نسیم محبت بر جانش وزیده و لذت انس محبوب واقعی به کام جانش رفته و بیقرارش کرده، محبوب را بر ماسواه ترجیح می‌دهد و همه چیز را فدای او می‌کند، تمام وجودش مباشرت با اوامر او و اجتناب از نواهی‌اش یعنی گناهان می‌شود و اطاعت فرمان او را فوق هر چیز برمی‌گزیند.
محبت در حقیقت، دل دادن به شیء مورد محبت، و ارادت و حرکتِ درون و قلب به سوی موجودی است که کامل باشد. پس اگر معرفتمان -نه علممان- را نسبت به ولی‌نعمت خود بیشتر کنیم، نسیم محبت در جانمان، می‌وزد، به قلب و جانمان نشاط می‌دهد و مسیر رسیدن به محبوب حقیقی را برایمان باز می‌کند؛ چرا که در میان محبوبانی که از هر طرف برایمان دست و پا می‌شکنند، هیچ محبوبی همتا و هم‌پای ائمۀ اطهار(علیهم‌السلام) عموماً و امروز عصارۀ تمام آن‌ها، حضرت حجّت(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) نیست.
از این رو باید تمام قوای خود را در معرفت این حقیقت، بسیج کنیم، تا بتوانیم جای پای او و محبتش را در وجودمان بیابیم و با آن حرکت کنیم. باید یک اصل را به نام انسان کامل بیابیم و بعد سایر محبت‌ها را در محور اصلی این محبوب بررسی کنیم.
برگرفته از کتاب "آمادگی برای ظهور"، صفحۀ223 .
[1]- مصباح‌‌الشریعه، ص 119.
نظرات کاربران
