معتکفِ حقیقی

از نظرِ اسلام، هر چیز که بر پایۀ معرفت نباشد، "هباءً منثورا " است و فایده‌ای به انسان نمی‌رساند. ازاین‌رو؛ شرط بهره‌مندی از سیر روحانی در اعتکاف نیز، معرفت است. در حقیقت؛ اعتکاف با معرفت می‌تواند، زمینه‌ای باشدکه علم حصولی را به علم حضوری، یعنی دانایی‌ها را به دارایی برساند؛ به‌طوری‌که معتکف، در قلب، شاهد آن معارف حصولی که کسب کرده، می‌شود و در نتیجه با به شهود‌نشستن این حقایق، نیاز قلبی، عشق، طلب و شور نسبت به انجام کار و تکلیف و ورود به میدان عمل را پیدا می‌کند. قلبی که با نیاز، عشق، شور و طلب، به مطلوب فطری خود رسید و آن را یافت، عمل به آنچه می‌داند، برایش بسیار ساده می‌شود؛ زیرا هر عملی که با عشق و لذت حقیقی انجام شود، به زنده‌شدن حقیقت و جوانه‌زدن محبوب و مطلوب فطری در جان آدمی منجر می‌شود و مسلماً چنین وجود حی و زنده‌ای بسیار آسان‌تر و سریع‌تر می‌تواند میدان‌های تطبیق علم حصولی و آموخته‌های ذهنی را در زندگی روزمره بیابد و به علم خود عمل کند. بنابراین، اگر انسان در ماه رجب و ایام اعتکاف یا دیگر ایام خاص معنوی، به وظایف و اعمالی که باید انجام دهد معرفت داشته باشد، بهتر می‌تواند در این ایام به شهود آن دانسته‌ها در جان بنشیند.

برگرفته از کتاب "رجب شهرالله"؛ صفحۀ 70 و 71