نبی‌شناسی

یکی از تجلّیات اعتقادی انتظار و مهدویت، توجه‌ انسان به نبوّت و رسالت و تجدید عهد او با شریعت است. در روایات داریم که هنگامۀ ظهور، حضرت مهدی(عج‌الله‌تعالی فرجه) بر خانۀ كعبه تكیه می‌زند و می‌فرماید هر که می‌‌خواهد آدم، شیث، نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و سایر انبیاء(سلام‌الله‌علیهم‌اجمعین) را ببیند،مرا ببیند^[1]؛ یعنی مهدی‌شناسی، انسان را نبی‌شناس می‌کند.

وقتی قلب، حقیقتاً منتظر شود، به سبب اتصال به حقیقتی قادر و مطلق، سلسلۀ انبیاء را هم می‌شناسد و اعتقادش به رسالت و نبوّت، نورانی، خالص و صاف شده، به سوی حقیقت می‌شتابد. برای همین است که در روایات داریم هر کس از شما در حال انتظار برای ظهور حاکمیت دین خدا بمیرد، مانند کسی است که با حضرت در خیمۀ، اوست؛ بلکه همچون کسی است که در رکاب او بجنگد؛ و بلکه با پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) شهید شود^[2].

حال به خود بنگریم؛ آیا انتظار ما، شریعت و نبوّت را در وجودمان تقویت کرده است؟ یا انتظارمان تنها محبتی احساسی، عاطفی و خیالی است؟!

برگرفته از کتاب "معرفت نور تا عصر ظهور"، ج3، ص329.

[1]^{- بحار الأنوار، ج53، ص9.}

[2]^{- بحار الأنوار، ج‏52، ص126: "مَنْ مَاتَ مِنْكُمْ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ لِهَذَا الأمْرِ كَمَنْ هُوَ مَعَ الْقَائِمِ فِي فُسْطَاطِهِ.}

^{ثُمَّ مَكَثَ هُنَيْئَةً ثُمَّ قَالَ: لا بَلْ كَمَنْ قَارَعَ مَعَهُ بِسَيْفِهِ. ثُمَّ قَالَ:لا وَاللهِ إِلاّ كَمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ رَسُولِ اللهِ (صلی‌الله علیه و آله)".}