نعمت از لسان ولی نعمتمان

امام رضا(علیه‌السلام) به روايت از امام صادق)علیه‌السلام( در مورد آيه‌ي "ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعيمِ"[1] مي‌فرمايد:

"لَكِنَّ النَّعِيمَ، حُبُّنَا أهْلَ الْبَيْتِ وَ مُوَالاتُنَا؛ يَسْألُ اللهَ عَزَّوَجَلَّ عَنْهُ بَعْدَ التَّوْحِيدِ وَ النُّبُوَّةِ."[2]

اما نعيم، محبت ما اهل بيت و موالات ماست؛ كه خداي عزّوجلّ پس از توحيد و نبوت، از آن سؤال مي‌كند.

نعمت، در صورتي نعمت است كه با غرض خداوند از خلقت انسان که رسیدن به كمال است، موافق باشد. پس تنها ولایت امام است که انسان را به کمال و بقا مي‌رساند. يعني اگر انسان، در جهت محور ولایت، از دیگر جلوات نعمت بهره‌مند شود، نه تنها اسيرشان نمي‌شود، بلکه از آن‌ها برای رسيدن به کمال استفاده مي‌کند. به اين ترتيب، کوچک‌ترين نعمت هم براي او، خط اتصالي مي‌شود که در نهايت زيبايي، جانش را کامل و وسيع مي‌کند.

کتاب ولایت اتمام نعمت، جلد 1، صفحه‌ی 36 و 37

[1]- سوره تكاثر، آيه 8 : سپس هر آينه از نعمت پايدار پرسيده خواهيد شد.

[2]- بحار الأنوار، ج24، ص50.