نور سبز و نور سرخ

در روایت آمده است: «وقتی بنای حشر و نشر شد، پروردگار عالمیان، امر فرمود تا عرش الهی را به بهترین زینت، مزین کنند و آن را در محشر، حاضر سازند. پس در طرف راست عرش وجود، منبری از نور -که گویا از نور سبز است- و در طرف چپ عرش، منبری از نور -که گویا از نور سرخ است- گذاشته شد. از جانب پروردگار عالمیان حسنین(علیهم‌السلام) مأمور شدند که از این منبرها بالا روند. حضرت مجتبی(علیه‌السلام) بر منبری که در طرف راست عرش گذاشته شده، ایستاد و امام حسین(علیه‌السلام) بر منبری که در طرف چپ گذاشته شده است... ؛ آن دو نور در آن روز، چنان درخشنده می‌شوند که بعد از ورود به محشر، هیچ‌کس آنان را نمی‌شناسد که آیا نبی مرسل هستند، یا ملک مقرب و یا بنده‌ای دیگرند؟!... پس ملکی از جانب باری تعالی، ندایی می‌دهد که خلق اولین و آخرین بشنوند و هر یک از حسنین(علیهم‌السلام) را در مقامش بشناسند.»^[1]

این دو نور سبز و سرخ حاکم در وجود تک‌تک ما، حسنین(علیهم‌السلام) هستند.

برگرفته از کتاب عرش در عاشورا، ص13 و 14

[1]- به نقل از کشف اسرار الشهادة، حاج محمد اشرفي، ص53.