چاه قلب

چاه باید خودش آب بدهد. اگر به جای کنار‌زدن خاک و استفاده از آب چاه، نهرهایی به آن متصل کنیم و به چاه بریزیم، وقتی نهرها بخشکند، چاه هم خواهد خشکید یا اندک آب مانده در آن، لجن و گندآب خواهد شد. مَثَل قلب انسان هم مَثَل همان چاه است که باید خودش زنده باشد. اگر جوارح و قوای ظاهری را نهرهایی فرض کنیم که به جای استفاده از نیروی حیات قلب، از آن‌ها به قلب نیرو دهیم و زنده نگاهش داریم، وقتی پیر می‌شویم و قوای ظاهری تحلیل می‌رود، قلب می‌خشکد یا آب مانده در آن، که از خودش نیست، گندآب می‌شود؛ اما اگر با تلاش، خس و خاشاک و خاک‌های روی چاه را کنار بزنیم، آب از آن می‌جوشد. آن‌گاه قلب، همیشه زنده و با طراوت خواهد بود.

برگرفته از بيانات "استادلطفی‌آذر"، در شب 19 ماه مبارک رمضان 1436