اصل واژهي عرفه و عرفات، از عرفان به معني شناخت و معرفت آمده و بايد دانست اين نامگذاري، يک نامگذاري اعتباري و صرفاً لفظي نيست؛ بلکه حکايت از حقيقت و بطني دارد که اگر سالک، حقيقت اين لفظ را دریابد، به قطعهاي از زمان و مکان خواهد رسيد که در آن، عرفان و معرفت حاصل ميشود. خاصيت عرفات و روز عرفه, اين است که در آن، نسبت به اسرار و حقايق عالم، عرفان حاصل ميشود. منتها به شرط اينکه سالک قابليتِ پذيرفتن اثرات آن را داشته باشد. این قابليت، اعتراف به خطاهاست؛اعتراف به ظلماتِ گناهاني که تبعاتش را در وجود گرفتهايم و همچنين اعتراف به دور افتادن از وطن اصلي. در عرفه فقط بايد تضرع و گريه کنيم، سوز داشته باشيم و دردمنديِ فراقِ خدا را بفهميم.
برگفته از کتاب سلوک حج، صفحه ی 218-220
نظرات کاربران