.jpg)
حتماً شنيده‌ايد که زینب(سلام‌الله‌عليها) در برابر جبهۀ باطل، ندای "ما رایتُ اِلا جَمیلا" سر داد و سفرۀ رحمت را از سرزمین کربلا در عراق، به کل سرزمین‌ها گسترش داد. در واقع او اسماء الهی را جمع کرد و بر دوش گذاشت؛ منزل به منزل و کو به کو، متناسب با امتحانات، اسمی از آن‌ها را برداشت و گشود؛ و این‌گونه، رحمت را نشان داد و به تبع آن، غضب‌ها، زشتی‌ها، پلیدی‌ها و خودی‌ها رو شد.
حمل اسماء و حمل بار ولایت، وظیفه‌ای بسیار سنگین برای زینب(سلام‌الله‌عليها) بود؛ زیرا ولایت و اسماء، ارزشمند و وزین بودند و هستند. عظمتی که قرآن به آن اشاره دارد:
"إِنَّا عَرَضْنَا الأَمانَةَ عَلَی السَّماواتِ وَ الأَرْضِ وَ الْجِبالِ فَأبَینَ أنْ یحْمِلْنَها وَ أشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَهَا الإِنْسانُ إِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولا."[1]
همانا ما امانت را بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه کردیم؛ پس، از حمل آن سر باز زدند و از آن هراسناک شدند؛ و انسان آن را برداشت، که او ظلوم جهول بود.
زینب(سلام‌الله‌عليها)، حامل اسماء الهی از سفرۀ حسینی شد و اگر او حامل این امانت نمی‌شد، من و شما نمی‌توانستیم روزنه‌ای از تجلیات رحمت الهی را بچشیم. امروز در نظام اسفل‌سافلین، چنان جلال بر جمال غالب است که ما را به این اندیشه وامی‌دارد که اگر زینب(سلام‌الله‌عليها) نبود، ما در این غالبیت جلال، چه می‌کرديم؟!.
برگرفته از کتاب "ابتلا و کربلا"، ص225.
[1]- سوره احزاب، آيه 72.
نظرات کاربران
