يزيديان، شخص امام حسين(علیه‌السلام) را در کربلا به شهادت رساندند؛ اما حقيقت امام(علیه‌السلام) يعنی اهداف آن حضرت و سفرۀ رحمتی که گسترده بود، هرگز بسته نشد؛ چرا که وجود نورانی حضرت زينب(سلام‌الله‌علیها) از كربلا به يادگار مانده بود. زینب(سلام الله علیها) منزل به منزل، پیام‌های کربلا را به گوش‌ها و جان‌ها رساند؛ او در ظلمت زمانه، شجاعانه حق را نشان داد و به تبع آن، پليدی‌ها و خودی‌ها نمایان شد.
حمل بار ولايت، وظيفه‌ای بسيار سنگين برای زينب(سلام‌الله‌علیها) بود؛ زيرا ولايت، ارزشمند و وزين است. عظمتی که قرآن به آن اشاره دارد:
«إِنَّا عَرَضْنَا الأَمانَةَ عَلَي السَّماواتِ وَ الأَرْضِ وَ الْجِبالِ فَأبَيْنَ أنْ يَحْمِلْنَها وَ أشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَهَا الإِنْسانُ إِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولا.»
همانا ما امانت را بر آسمان‌ها و زمين و کوه‌ها عرضه کرديم؛ پس، از حمل آن سر باز زدند و از آن هراسناک شدند؛ و انسان آن را برداشت، که او ظلوم جهول بود.
اگر زينب(سلام‌الله‌علیها)، امانتدار ولایت حسينی نمی‌شد، ما امروز نمی‌توانستيم ذره‌ای از تجليات رحمت الهی را بچشيم.
نظرات کاربران
