امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) می‌فرماید: «اِنَّ مَعِی لَبَصِيرَتِی مَا لَبَّسْتُ عَلَى نَفْسِی وَ لَا لُبِّسَ عَلَیّ»؛ بصيرتم به حقايق، همراه من است؛ نه حق را بر خويش مشتبه كرده‌ام و نه كسى بر من مشتبه نموده است.
این یک اصل است: تا زمانی‌که در درون، مالک نفسمان هستیم و خودمان را فریب نمی‌دهیم، هیچ‌کس در بیرون نمی‌تواند ما را فریب دهد. درمقابل وقتی با خودفریبی، «منِ حقیقیِ‌مان» را کنار می‌زنیم و با «منِ تصنّعی‌مان» زندگی می‌کنیم، زمین و زمان هم ما را فریب خواهند داد؛ درنتیجه تمام واقعیت‌ها برایمان وارونه جلوه خواهند کرد و تدبیر امورمان به جای ولایت، به‌دست خودِ ساختگی‌مان قرار خواهد گرفت. لذا مدام دروغ می‌گوییم، شخصیت‌ها را می‌کوبیم، قهر می‌کنیم و...، اما ذره‌ای هم فشار نمی‌کشیم!
اگر می‌خواهیم مانند امامانمان، از گزند شیطنت‌ها و تباهی‌های زمانه درامان باشیم، باید خود حقیقی‌‌مان را بیابیم. اینجاست که یک کلام ناجور هم از ما برنمی‌آید؛ حتی اگر برحق باشیم. اگر هم بگوییم، در دلمان غوغا می‌شود و وجودمان از ندامت، آتش می‌گیرد.
نظرات کاربران
