خدا کریم است؛ یعنی حتی آنجا که بنده مرتکب گناه شده و از او می‌گریزد، آغوش فضل خود را برای بنده گشوده و چشم‌برهم‌زدنی مِهر و رحمتش را از او نمی‌گیرد. این، کرامت خداست که حتی اگر بنده بین خود و او هزار پرده و حجاب بگذارد، باز خدا از او بریده و جدا نمی‌شود.
ما نیز اگر می‌خواهیم مظهر اسم «کریم» شویم، اول از همه باید نسبت به خودمان کرامت داشته باشیم و با خودمان این‌گونه مدارا کنیم.
یعنی وقتی اسیر گرفتاری‌های بُعد نازل مثل بیماری یا مرگ شدیم، حتی اگر در دام گناه افتادیم، از خود ناامید نشویم؛ بلکه بُعد عالی وجودمان را ببینیم که می‌تواند این نقص و تیرگی را برطرف کند و ما را به آرامش برساند. مثل نفس ناطقه که وقتی بدنمان دچار زخم یا بیماری می‌شود، آن را ترمیم و درمان می‌کند.
پس به جای اینکه این‌همه به زبان بگوییم: «خدایا، ببخش» و در عمل، کارمان را ادامه دهیم، یک بار یاد بگیریم خودمان خودمان را ببخشیم و خدا را این‌گونه بشناسیم که ما در هر حال و هر شرایطی باشیم، در آغوش اوییم و او به فضلش می‌تواند ما را از آن مرحله به سلامت بگذراند.
برگرفته از بیانات استاد لطفی آذر
نظرات کاربران
