(3و 9 جلسه)
امروزه شاهدیم که بسیاری از مردم به زیارت اماکن مقدّس می‌روند. اما آیا همگان اثرات عمیق وجودی را از این زیارت به دست می‌آورند؟ آیا همه پس از بازگشت، آیینه‌ای برای نمودِ آن وجود مقدّسی که به زیارتش رفته‌اند، می‌شوند؟! چرا اغلب چنین نیست؟ چون زیارت باید با آگاهی کامل در سرّ و باطن باشد؛ همان که در روایات آمده: "عَارِفاً بِحَقِّهِ". از این رو لازم است قبل از زیارت، جایگاه خاص مزور (زیارت‌شونده) را بشناسیم و آداب خاصّ زیارت آن وجود مقدس را بدانیم.
زیارت را از دو جنبه‌ی ظاهری و باطنی می‌توان بررسی کرد. در جنبه‌ی ظاهری، این اماکن به علت شرافت وجودی معصومانی که در آن‌ها دفن شده‌اند، از قداست خاصی برخوردارند و هر که در این اماکن، حضور یابد، برکاتی بر وجودش جاری می‌شود. ولی از آنجا که جایگاه زیارت، فوق زمان و مکان و خارج از حدود ماده و جسم است، آثار عمیق زیارت را، در جنبه‌ی باطنی و در وجود باید دنبال کرد.
اما زائر برای بهره‌مندی باطنی و وجودی از زیارت، چه مراتبی را باید طی کند و چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد؟ آیا شناخت صوری و ظاهری مزور، به تنهایی کافی است، یا نیاز به نوع دیگری از شناخت هست؟ کمال زیارت، در چیست؟ آیا برای بهره‌مندی از آثار زیارت، فقط باید آداب ظاهری را رعایت کرد یا شرایط دیگری هم دارد؟ اصلاً رعایت آداب ظاهری، چه فایده‌ای دارد؟ چه نیازی است که ما در مشاهد شریف ائمه(عليهم‌السلام) زیارت‌نامه بخوانیم؟ مگر نمی‌شود انسان با زبان خودش با امام، درد و دل کند؟... و در این میان، چرا معصومین(عليهم‌السلام) این همه بر زیارت امام حسین(عليه‌السلام) تأکید کرده‌اند؟
این‌ها بخشی از سؤالاتی است که با شنیدن این بحث می‌توان به آن‌ها پاسخ داد.
نظرات کاربران
