(3جلسه)
همهی ما بارها حدیث سلسلةالذهب را که امام رضا(عليهالسلام) از پدران بزرگوار خود تا رسولاکرم(صلّیاللهعليهوآله) و ایشان از جانب حضرت حق آوردهاند، شنیدهایم: "...لا إِلَهَ إِلاّ اللهُ حِصْنِی؛ فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِی، أمِنَ مِنْ عَذَابِی ...بِشُرُوطِهَا وَ أنَا مِنْ شُرُوطِهَا".
این روایت معتبر را میتوان از دو دیدگاه تبیین کرد: دیدگاه جمالی و دیدگاه جلالی!
از منظر جمالی، میفرماید کسی که با دست زدن به دامن ولایت اهلبیت(عليهمالسلام) وارد در حصن حصین توحید شود، از عذاب الهی در امان خواهد بود. اما از منظر جلالی، این روایت به کسانی که به خاطر یکی نشدن با حقیقت ولایی امام، نمیتوانند در امنیت الهی وارد شوند، وعدهی عذاب میدهد. و از آنجا که گوشهای از عرصهی عذاب و ثواب در همین دنیا برپاست، اهل ولایت و غیر آن، همین جا در پناه حق یا در جهنم خود هستند.
جالب است که در این روایت، "عذاب" با "ی" متکلّم وحده، تخصیص داده شده؛ یعنی خداوند میفرماید عذاب من! اما منظور چیست؟ در طول بحث خواهیم دانست که این عذاب، به مراتب شدیدتر از عذابِ گناه فعلی و صفتی است؛ این عذاب، عذاب حرکت نکردن دل است؛ عذاب نچشیدن نعمت عشق به امام. اصلاً کسی که محبت و مودت ائمه(عليهمالسلام) را ادراک نکرده باشد، خود به خود در پوچی و جهنم است! چنین فردی کفران نعمت کرده و نتوانسته شکر نعمت کامل و تمام ولایت را به جا آورد؛ لذا باید منتظر عواقب وخیم آن باشد.
تفصیل مطالبی را که در چند خط بالا آمد، میتوانید در این مبحث بیابید.
نظرات کاربران