(7جلسه)
صحبت از نعمت است و ولی‌نعمت و ادای تکلیف و وظیفه؛ صحبت از شکرگزاری است و یافتن نعمت غریب در وجود و ارتباط با او. از حدیث قدسی شروع شده است که صحنه‌ای زیبا، ولی از یاد رفته، از عشق عاشق و معشوق به هم را به نمایش می‌گذارد؛ صحنه‌ای که او می‌ریخت و ما جمع می‌کردیم!...
خداوند، نگران است؛ موسی-علی‌نبیناوآله‌وعلیه‌السلام- را فرمان می‌دهد که: بین دو دوست، بین خالق و مخلوق، فاصله افتاده؛ تو این فاصله را بردار! چگونه؟ به یادشان آور؛ آن‌ها نعیم را فراموش کرده‌اند!
آیا نعیم، همان نعمت است، یا با هم متفاوت‌اند؟ آری؛ می‌دانیم که در قیامت، از نعیم از ما سؤال خواهد شد؛ اما اینکه نعیم چیست، در بحث خواهیم شنید. روی سخن خداوند در این حدیث، با دو دسته است؛ یکی عاصی متمرّد و سرکش و دیگری جاهل به امام زمانش؛ و بدترین نوع جهل نسبت به امام زمان، این است که کسی فکر کند امام از او غایب است، یعنی امامش را جدای از خودش ببیند!
برای آشتی با خدا و بازگشت به آغوش ولایت، اولین کار ما، یافتن حقیقت امام در قلب است؛ یعنی همان شناخت نعیم و اقتدا به او. که این شناخت، ما را به شکرگزاری می‌کشاند. امام را هم باید به عنوان واسطه‌ی فیض در تکوین و تشریع بشناسیم؛ واسطه در نعمت‌های ظاهر و باطن، مادی و معنوی. این، اولین قدم است که بدانیم بر سر کدام سفره نشسته‌ایم و در بطن کدام مادر، پرورش یافته‌ایم، تا بتوانیم بیگانه را برانیم. وگرنه نعمت‌های مَجاز، چنان ما را به خود مشغول می‌کنند که حتی وقتی نعمت اصلی را از دست دادیم، ناراحت نخواهیم شد!
تبیین جایگاه حضرت زهرا(عليها‌السلام) به عنوان مادری که با اتصال به غیب، متکفّل روزی فرزندان است، از دیگر زیبایی‌های این بحث است. و در ادامه، ضمن پاسخ به این سؤال که چرا اعتقادات در زندگی ما، جای خود را پیدا نکرده‌اند، موضوعاتی همچون مصداق دین، فرق دارایی با دانایی، مکر الهی و تسویلات شیطان، مطرح شده که برای شنیدن آن‌ها، باید بحث را دنبال کرد.
نظرات کاربران
