(27جلسه)
در باب ولایت ائمه‌ی اطهار(عليهم‌السلام) بسیار سخن گفته می‌شود؛ اما آنچه کمتر به آن توجه می‌شود، این نکته است که هر قدر در معرفت‌اندوزی نسبت به مظاهر ولایت بکوشیم و محبت آن بزرگواران را در دل بپرورانیم، بدون شناخت و بیزاری از دشمنانشان، آن معرفت و محبت، بی‌نتیجه و بی‌ثمر خواهد ماند!
هرگز نمی‌توان کسی را دوست داشت، اما نسبت به دشمنان او بی‌تفاوت بود. برائت، همین جا به کار می‌آید. برائت یعنی احساس انزجار درونی نسبت به منکران و دشمنانِ آن کسانی که باید نسبت به آن‌ها ولایت داشت.
البته نه ولایت و نه برائت، هیچ کدام، اموری صرفاً احساسی و عاطفی نیستند؛ که مثلاً فقط نسبت به معصومان(عليهم‌السلام) و پیروان راستینشان علاقه داشته باشیم و از دشمنانشان بدمان بیاید! بلکه این عواطف، هم باید در قلب ما باشد و در ایام شهادت و ولادت آن بزرگواران به صورت مرثیه‌خوانی و مدیحه‌سرایی نمودار شود و هم باید در اعمال و رفتارمان ظاهر شود.
ما باید بدانیم که اگر بخواهیم پیرو راستین ائمه(عليهم‌السلام) باشیم و در زمره‌ی اهل ولایت ثبت شویم، باید علاوه بر عشق و محبتی که نسبت به امامانمان داریم و تنفر بی‌پایانی که نسبت به دشمنان و قاتلان آن عزیزان در جان می‌پرورانیم، در عمل نیز پا جای پای ائمه(عليهم‌السلام) بگذاریم و از هر حرکتی که دشمنان آنان انجام می‌داده‌اند، بپرهیزیم و مراقب باشیم که هر چه اعمال و رفتار ما از مسیر نورانی اهل‌بیت(عليهم‌السلام) فاصله گیرد، به مسیر آتشین دشمنان آن بزرگواران نزدیک خواهیم شد! به این ترتیب اگر به امامانمان شبیه نباشیم، به دشمنانشان شبیهیم!
دانستن این مطالب، نوعی غیرت ولایی را در جان آدمی بیدار می‌کند و در زدودن زواید شیطانی از قلب و جانش، به او کمک می‌نماید. به امید آنکه بتوانیم با کمک گرفتن از این مباحث، روز به روز از شخصیت ناری دشمنان اولیائمان دورتر شویم و به شخصیت نوری آن بزرگواران، نزدیک‌تر گردیم!
نظرات کاربران
