(محرم 88 – 42جلسه)
خداوند در روز غدیر، با بالا بردن دست ولایت به وسیله‌ی بازوان رسالت، نعمت را به تمامی عرضه داشت: "الْیوْمَ أكْمَلْتُ لَكُمْ دینَكُمْ وَ أتْمَمْتُ عَلَیكُمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَكُمُ الإسْلامَ دیناً"؛ و به انسان‌های همه‌ی دوران، از جمله ما مردم آخرالزمان یاد‌آوری کرد که نعمت ولایت، محور تمام نعمت‌هاست.
اما با وجود آن همه تأکید صریح بر ولایت، باز هم ما دچار مشکل شدیم! مسئله از آنجا آغاز شد که نه از سر لجاجت و عناد، بلکه به سبب مشغول شدن به جلوات نعمت، محور را فراموش كردیم. نفهمیدیم آنچه هست و برایمان لذت دارد، نباید این نعمت‌های پیش پا افتاده باشد؛ و از یاد بردیم همه‌ی این جلوات، محوری دارند که از سوی او به ما روزی می‌رسد: "بِیمْنِهِ رُزِقَ الْوَرَی"؛ سبب‌ساز و گشاینده‌ی اصلی گره‌ها را نشناختیم، لذا مدام منت این و آن را کشیدیم!
در این مباحث اولاً خواهیم دانست که نعمت چیست، نعمت داده شدگان، چه کسانی هستند، سیره و روش بهره‌برداران از نعمت حقیقی چیست و چگونه باید شکر نعمت را به جا آورد. ثانیاً حقیقت و محور نعمت یعنی ولایت را با شرح انواع تکوینی و تشریعی و مراتب آن، به تفصیل خواهیم شناخت.
ما باید بفهمیم فقط یك نعمت حقیقی وجود دارد و سایر جلوات نعمت، مظاهر و شعاع‌های آن هستند. با این شناخت، دیگر در جلوات، متوقف نمی‌شویم و آن‌ها ما را از منعم، غافل نمی‌کنند. به این ترتیب در برابر هر نعمت، پیش از آنكه خودِ نعمت را ببینیم، منعم را می‌بینیم و در نتیجه از هیچ نعمتی در جهتی كه با منعم، سنخیت ندارد، استفاده نمی‌کنیم؛ و این، نهایت سپاس‌گزاری و شکر ما از منعم خواهد بود.
نظرات کاربران
