(10جلسه)
بزرگترین درد امروز بشریت، درد غیبت امام زمان(عجّلاللهفرجه) است و لذا به نظر میرسد تنها راه نجات او از ورطهی پرفتنهی آخرالزمان، ظهور آن عزیز باشد؛ که دیر یا زود، اتفاق خواهد افتاد. البته امام، واسطهی فیض خداوند به هستی است و حتی از پس پردهی غیبت نیز فیضرسانی میکند؛ یعنی غیبت او فقط به معنی عدم ظهور است، نه عدم حضور.
اما شاید آنچه که تکلیف ما را مشخص میکند، آمادگی خودمان برای واقعهی بزرگ ظهور باشد. چرا که اگر کسی آماده نباشد و در زمان ظهور هم قرار گیرد، معلوم نیست حتماً بتواند از وجود امام، بهرهمند شود. در مقابل، کسی که آماده است، طبق روایات، دیر یا زود بودن ظهور، تفاوتی به حال او ندارد و حتی اگر پیش از ظهور بمیرد، چنان است که در رکاب حضرت بوده و به شهادت رسیده است.
اما منظور از آمادگی چیست؟ اصلاً عصر ظهور، چه ویژگیهایی دارد که باید برای آن، آماده شویم؟ آیا آمادگی فقط درونی است یا در ظاهر هم باید اقداماتی انجام دهیم؟ آیا فقط فردی است یا جنبهی اجتماعی هم دارد؟ حداقل آمادگی چیست؟ و...
پاسخ این سؤالات را در بحث "آمادگی برای ظهور" خواهیم یافت.
نظرات کاربران